PULL-HOUSE

 Four walls, one floor...
a room without a light...
i feel like my body is touched by cold...
the more i live the more i feel numb...
a slow pace ignorance of myself...
isolation is what i belong, decarnation is the concept of myself...
There is no beach, no park to sit and think.
Just a ship and no soil
there is no exit there is no help for the wicked.

 

Bu blogdaki popüler yayınlar

Saçma sapan, Nasıl açıklayacağımı bilmediğim, Kısa hikayeler. Bölüm 1: bütün bir yol nereye gidiyor? - Vault Boy

Resim
Yazar: Vault boy Çöl... sabah sıcak, akşam soğuk. garip, bu yol hiçbir yöne doğru gitmiyor, hiçbir şey sona varmıyor sanki bir paradoksun içinde sıkışıp kalmışım gibi... Yanımda sadece bir av tüfeği var, güvenliği açık. Arabam ile açıklanamaz bir yolculuğa çıktım, Arkama bakıp duruyorum çünkü polis gelirse büyük ihtimalle beni yakalar ve ben bu durumdan korkuyorum, baya aç hissediyorum illa ki bir yer bulurum diye yola devam ediyorum ama hiçbir şekilde bu sıçtığımın yolunda bir dinlenme tesisi Bile karşıma çıkmıyor. Sürmeye devam ediyorum, çöl hala aynı, hiçbir yol kat edememişim gibi geliyor bana, her zaman olduğum yere geri gelip duruyormuşum gibi hissediyorum, kafayı yemek üzereyim... Derken bir polis arabasının farlarını ve seslerini duydum, sağ çekmemi istiyordu. Korkudan ağlayacaktım. Sağa çektim, Sonrada freni çektim. Polis de arabasını park etti, ve yavaşça arabasından indi bana doğru yaklaşıyordu, bende hemen av tüfeğini koltuğun altına sakladım ve tekrardan aynı ş...
Devamı

Passover

Ben, kim miyim?  Önemsiz. Cinsiyetimin, ismimin hiçbir anlamı yok. Hepsi değişken ve hepsi bir yandan yok. Aynı göz yaşı gibi. Ama her şeyi kare bir odaya sığdırabilirim, bütün bu oda bana binlerce anlamı aynı anda ifade ediyor, sağda pompalı tüfekle beraber olduğumu, solda annemin benimle oynadığını ve önümde erkek arkadaşım ile öpüştüğünü hatırlıyorum... Ama bunların hiçbiri yaşanmadı, muhtemelen erkek arkadaşım doğar doğmaz nefessizlikten boğularak öldü, muhtemelen annemi hiçbir zaman göremedim çünkü o beni terk etti ve muhtemelen o pompalı tüfeği ağzıma dayayıp... Ama belki sonuncusu dışında her iki olayda yaşanmışsa? Bilemiyorum, çünkü ben o ihtimallerde yaşamadım, hiçbir solucan deliği beni çağırmadı veya ben gitmedim... O yüzden bunların hepsi ihtimal olarak kaldı ve bende onları kendimi avutmak için kullanıyorum, muhtemelen geçmişim yalandan oluşuyordur. Aynı okullarda domuzlar Körfezi çıkarmasının gerçekmiş gibi anlatılması gibidir belki, ya da bir timsahın geçmişinden dol...
Devamı

Ceset Bölüm 1: okulun ortasındaki ceset

Resim
Eskiden birine aşıktım, Ama artık kalbimi derinlere gömdüm. Bülbül gibi ötmek istedim, Ama dilimi kestim. Okulun ortasındaki ceset, Beni her gün rahatsız etti. Keşke gitmeseydi. Keşke burada olmaya devam etseydi Ama artık... Bir anlamı yok. Okul, dört yanı duvarlarla çevrili bir kutu gibi. Özellikle insanlarla konuşmayı beceremeyen kişiler için... Yani benim gibi, Ve bugünün diğer günlere göre bir farkı varsa oda yanımdaki sıra da kimsenin olmaması, sınıfta sanırım 30 35 kişi var... -dı, 34 vey 29 oldu. Gelmedi, çünkü bir daha gelemeyecek. Sabah, her şey normaldi. Herkes yavaşça sınıfa geliyor, kendi sıralarına oturuyordu, bende kara tahtayı siliyordum, öğrenciler arasında en son gelen kişi Lily oldu... Yavaşça kara tahtanın önüne geldi ve sırasına geçmedi, elinde çantası ile kara tahtanın önündeydi, tam ona bakarken o yavaşça çantasından bir silah çıkardı, işte o an dehşete düşmüştüm ama Lily durmadı ve yavaşça silahı ağzına soktu... Hiçbir şey demedi, hiçbir tepki vermedi...
Devamı